God zorgt voor ons

De laatste week op Lesbos zijn heel anders verlopen dan dat we gepland en verwacht hadden. Deze week was het de bedoeling geweest om in een ander kamp te gaan helpen: kamp Sykaminia. Dit is een kamp waar de vluchtelingen naar toe gebracht worden als ze net van zee afkomen. Hier krijgen ze dan eten, drinken, droge kleding en medische hulp waarna ze weer op de bus stappen richting Moria.

Op maandag zijn we naar Sykaminia geweest. Wij hadden een auto gehuurd om onszelf te kunnen verplaatsen en alleen Lisette of ik mochten erin rijden. Lisette en Jeremy hadden een vrije dag en dus mocht ik rijden. Toen we wegreden sneeuwde het licht. Onderweg begon het steeds harder te sneeuwen. Hoe hoger we kwamen, hoe mistiger het werd, harder het begon te sneeuwen en hoe meer er ook bleef liggen. Nu werd het toch wel een beetje spannend: op onbekende weg met een uitzicht van nog geen 5 meter waarin ik dus ook de haarspeldbochten op het laatste moment kon zien. En toch was ik niet bang, ook niet toen de achterkant van de auto wegdraaide of de wielen spinden. Ik was rustig en kalm: God maakte mij rustig en kalm. Hij was erbij daar in de bergen. Hij bestuurde de auto en zorgde ervoor dat de auto op de weg bleef. Hij stuurde de auto door de scherpe bochten en gaf mij het inzicht hoe ik het veiligste kon rijden langs de afgronden. In deze bergen heb ik God ervaren op een manier als nooit tevoren. Dit was echt zo gaaf. Zelfs in de hele praktische dingen als autorijden is God betrokken. En ook op de terugweg was Hij erbij toen we over de 'dirt road' terug moesten: een modderige weg, die soms nog geen halve meter naast de kust ligt, met gaten, waterstromen en kuilen. Dezelfde plek waar ook boten met de vluchtelingen aankomen. God heeft de auto beschermt en we zijn weer veilig aangekomen.

Doordat de wegen slecht begaanbaar waren konden we dus niet er opuit om te helpen in de kampen. Dit zorgde ervoor dat we ineens een dag hadden die helemaal open lag. Als team wilde we deze dag aan God geven en dus besloten we er een faithday van te maken: we hebben God gevraagd wat we mochten gaan doen. Uit ons gebed kwam naar voren: een oud vrouwtje, dorpje, warme plek en voorbede. We zijn het dorpje Molyvos ingetrokken en opzoek gegaan naar een warm en droog plekje. Onderweg kwamen we een oud vrouwtje tegen in een piep klein winkeltje! We hebben wat bij haar gekocht, gewoon om haar te zegenen al denk ik dat onze aandacht al een zegening op zich was. Na een tijdje hebben we een (warm) cafeetje gevonden waar we wat te drinken bestelde en voorbede gingen doen voor de zee met de vluchtelingen, het cafeetje waar we zaten en voor Lesbos. Nadat we klaar waren met bidden voor het café, kwam de serveerster met vijf kleine glaasjes Ouzo. 'Van de baas!' zei ze. 'Het is gemaakt op Lesbos.' Ja... en wat moet je dan doen als het op outreach de regel is niet te drinken? Juist ja, vragen of ze misschien nog iets van cake hebben zodat je Avondmaal kan vieren. Uiteindelijk kwam ze terug met twee schaaltjes: rozijnen en pinda's. En zo hebben we in een cafeetje met uitzicht op de zee, op Lesbos, Avondmaal gevierd met Ouzo, pinda's en rozijnen. Het was echt gaaf om te zien dat als je iemand zegent, jezelf ook gezegend wordt.

Inmiddels zijn we na een gecancelde vlucht toch aangekomen in Athene. Hier zullen we samenwerken met een Mercy Center die voornamelijk uitreiken naar drugsverslaafden. Meer hierover horen jullie in de komende weken!!!



God takes care
The last week on Lesbos was different than we planned and expected. This week we were planning on helping in a different camp called Sykaminia. This is a camp where the refugees go to when they just arrived at the shore. They get food, drinks, dry clothing and medical care. And then they continue with a bus toward Moria.

Monday we went to Sykaminia. We rented a car and only Lisette and I were allowed to drive in it. Lisette and Jeremy had the day off so I was our driver for the day. When we drove away it was lightly snowing. On our way it began to snow harder. The higher we got, the foggier it got, the more it started to snow and the more stayed on the ground. Now it started to get a little scary: an unfamiliar road with a view of less than 5 meters where there were hairpin turns as well which you could only notice at the last moment. But still I was not afraid, even when the back of the car turned away or the wheels where spinning. I was peaceful and calm. God made me peaceful and calm. He was with me on the mountains. He drove the car and made sure we stayed on the road. He drove the care through the sharp turns and gave me insight on how I can drive safely next to the abysses. In the mountains I experienced God as never before. This was really awesome. Even in the practical stuff like driving a car God is involved. And on our way back He was still there when we had to drive on the 'dirt road': a muddy road, which was sometimes just half a meter from the shore, with holes, streams of water and pits. On this shore boats with refugees arrive as well. God protected us and we arrived safely.

Because of the weather the roads where bad and we could not come to help in the camps. This gave us a free day. As a team we decided to give this day to God and we made a faithday of it: we asked God what he longed from us to do. While praying we received the following: an old lady, village, warm place and intercession. We went to the village called Molyvos and searched for a warm and dry place. On our way we saw a old lady in a very teeny-tiny shop! We bought something from her to bless her, but I think the attention was already a blessing for her. After a while we found a (warm) cafe where we could have a warm drink and do intercession. We prayed for the sea with the refugees, the cafe where we were and Lesbos itself. After finishing our prayer for the cafe, a waitress came with five tiny glasses with ouzo. ''From the boss!'' she said. ''It is made on Lesbos.'' So... What should we do when we have a rule not to drink on outreach? We decided to ask if they had cake to celebrate communion. She ended up bringing us two bowls: one with raisins and one with peanuts. And this is the story of how we celebrated communion in a cafe with view on the ocean and Lesbos with Ouzo, peanuts and raisins. It was awesome to see that whenever you bless someone, you get blessed back as well.

Meanwhile we arrived in Athens after our flight has been canceled. We will work together with a Mery Center who reach out to drug addicts. You will hear more about it in the coming weeks!!!